Καθημερινά μιλώντας, συμβουλεύοντας, χρησιμοποιούμε τη λέξη «Αποδοχή».
Αποδοχή! Άραγε έχουμε αναρωτηθεί το ακριβό νόημα της; Πόσο μας δυσκολεύει να τη νιώσουμε και να λειτουργήσουμε με αυτή σε σχέση με τον εαυτό μας και με τους συνανθρώπους μας; 
Όλοι, πλάσματα με αδυναμίες και δυνάμεις, παλεύουμε να βρούμε την τελειότητα μέσα μας κι έξω από εμάς και αγνοούμε, ξεχνούμε, υποτιμούμε την αλήθεια μας, αυτό που είμαστε. Ο καθένας μοναδικός, ξεχωριστός μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων που επηρεάζουμε κι επηρεαζόμαστε. 


Η διαφορετικότητα των ατόμων μας γοητεύει και παράλληλα μας φοβίζει. Ίσως αν δώσουμε τη δυνατότητα στον εαυτό μας να κάνει μια παύση.. να σταθεί και να "δεi" πραγματικά αυτόν που βρίσκεται απέναντί του, δίπλα του, μέσα του ίσως τότε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, δεν είναι βοηθήματα για να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Ο καθένας από εμάς είναι ένα «όλον» που ζει κι αναπνέει κι αγωνίζεται κι αγαπάει όπως δικαιούται να κάνει, με τον τρόπο του. 


Μπορούμε να εστιάζουμε την προ
σοχή, τη φροντίδα, την αγάπη μας σε αυτό το ολόκληρο που φέρουμε και να μη μας κομματιάζουμε; Δεν είμαστε χέρι, πόδι, μυαλό, φωνή, ηλικία, χρώμα, κιλά, επάγγελμα, ρόλος, μάσκα… Είμαστε πολύ περισσότερα από όλα αυτά!


Ελπίζω ο,τι ειπώθηκε να είναι κοντά στην ουσία που διδασκόμαστε καθημερινά από τους ανθρώπους με «εμφανείς» αδυναμίες στη Μέριμνα( οι δικές μας, απλά, ξέρουν και κρύβονται καλά) οι οποίοι με αγάπη, δύναμη, υπομονή και καλοσύνη υπάρχουν μέσα στον κόσμο.

Αγγέλη Αθηνά
Ψυχολόγος Κέντρου Μέριμνας ΑμΕΑ Βέροιας