Λίλα Πατρόκλου συγγραφέας : «Τι θα ‘θελα; Θα ‘θελα να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι µου εύκολα. Να μπαίνω µε το αµαξίδιο στο λεωφορείο και να πηγαίνω στο σχολείο, στη δουλειά µου ή για διασκέδαση. Τι ωραία θα ήταν, να μπορώ να διασχίσω µια λεωφόρο, ν’ ανεβοκατεβώ στις διαβάσεις και να περπατήσω στο πεζοδρόμιο . Θα µ’ άρεσε, µε τη βοήθεια του σκύλου οδηγού και το λευκό µου μπαστούνι, να πάω κάπου για φαγητό. Να μπορώ να καταλάβω µια συζήτηση ή µια ταινία γιατί έχει διερμηνεία κωφών. Θα µ’ άρεσε να µε δεχόταν η γειτονιά, εμένα που μένω σε ξενώνα της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. και προσπαθώ να σπουδάσω ή να δουλέψω. Εγώ, που έχω κάποιο σωματικό, ψυχικό ή πνευματικό έλλειμμα, δυσκολεύομαι να επιβιώσω στην Ελλάδα. Εγώ, όμως θέλω να ζήσω, και μάλιστα εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο.» 
Στην Ελλάδα του 21 αιώνα, σε μια πνευματικά εξελιγμένη κοινωνία, σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι διεκδικούν τα δικαιώματά τους με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, ακόμα δυστυχώς η αναπηρία δεν έχει την θέση που της αρμόζει. 
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Λεξιλογικά η “αναπηρία” προέρχεται από την αρχαία ελληνική έκφραση «ανά τον πήρο», δηλαδή µε βοήθηµα. Ωστόσο, η προσπάθεια να περιγραφεί με σαφήνεια η έννοια της αναπηρίας συναντά πολλαπλά εμπόδια αφού πρόκειται για ένα πολύπλοκο φαινόμενο, το οποίο διαφοροποιείται είτε αναλόγως με τις αντιλήψεις μιας κοινωνίας είτε αναλόγως με την κατάσταση του ατόμου, το οποίο τη φέρει. Μάλιστα, πολλές φορές τείνει να χρησιµοποιείται συχνά ως συνώνυµος µε τον όρο µειονεξία ή µειονεκτικότητα. Συνεπώς, σιγά σιγά η κοινωνία έχει δημιουργήσει ένα κλίμα περιθωριοποίησης και αποκλεισμού προς τα άτομα με αναπηρία, τα οποία εξαιτίας αυτού δοκιµάζονται καθηµερινά µε τον πιο σκληρό τρόπο, καθώς συναντούν συνεχώς εµπόδια στην άσκηση των δικαιωµάτων τους, όπως είναι η ελευθερία και η αυτοπραγµάτωση. 
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να αναγνωρίζουμε αφενός το λάθος μας ως κοινωνία αλλά αφετέρου, η συμπεριφορά και η νοοτροπία μας δυστυχώς παραμένει η ίδια. Επομένως, πρέπει ως κοινωνία να θέσουμε ένα νέο στόχο για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου που δεν είναι άλλος από την ίδια την εκπαίδευση, η οποία αποτελεί ένα ισχυρότατο εργαλείο κοινωνικοποίησης και μπορεί να συμβάλλει στην ανατροπή των κοινωνικών δεδομένων και στερεοτύπων, καθώς και τη δημιουργία μιας νέας νοοτροπίας για την αναπηρία.
Η κοινωνία και πολιτεία αρχικά, οφείλουν να οργανώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δομές τους, ώστε να παρέχουν σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές την ευκαιρία να αναδείξουν και να αξιοποιήσουν την εκάστοτε αναπηρία. Δημιουργώντας ένα κλίμα απόλυτου σεβασμού τόσο στην προσωπικότητά των ατόμων με αναπηρία όσο και στην φύση της ίδιας της αναπηρίας, καταλήγουμε στην πλήρη αποδοχή των ατόμων από το κοινωνικό σύνολο. Κατάλληλα οργανωμένες τάξεις και σε σχολεία τυπικής ανάπτυξης αλλα και σε ειδικά σχολεία, με καταρτισμένο προσωπικό (δασκάλους παράλληλης στήριξης, ψυχολόγους, λογοθεραπευτες, εργοθεραπευτες κλπ) εχουν ως αποτέλεσμα την πληρη ενσωμάτωση των ατομων με αναπηρία και την ριζική αναδιαμόρφωση της κουλτούρας μας. 
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ 
ΕΙΔΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΕΡΙΜΝΑΣ ΑμΕΑ