Χθες το βράδυ ήταν μια δύσκολη νύχτα για εμένα. Είναι φορές που αναρωτιέμαι ποιος προσφέρει τα πιο πολλά στον άλλο. Ποιος δείχνει τον δρόμο στον άλλο. Ποιος τελικά είναι αυτός που φτάνει πρώτος στο στόχο.
Εγώ και ο Μπάμπης μου ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε και ο Μπάμπης με ρώτησε: 《Μαμά θα πάμε βόλτα στο Λούνα Παρκ με το Κέντρο Μέριμνας;》 Του απάντησα καταφατικά πως ναι θα πάμε μαζί με όλα τα παιδιά. Με ξαναρώτησε 《Εγώ μαμά στο Λούνα Παρκ, τι μπορώ να κάνω;》 Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα πως ο Μπάμπης δεν μπορεί να συμμετέχει σε κανένα από τα παιχνίδια στο Λούνα Παρκ. Του απάντησα λοιπόν πως δυστυχώς δεν γίνεται να μπεί σε κάποια από τα παιχνίδια αλλά εγώ και αυτός θα κάτσουμε παρέα και θα παρακολουθήσουμε τα υπόλοιπα παιδιά και θα χαρούμε μαζί τους.
Για μια ακόμη φορά και δίχως να το ελέγχω δάκρυσα και τότε άκουσα την φωνή του Μπάμπη να μου λέει: 《Μη στεναχωριέσαι μαμά, θα περάσουμε πολύ ωραία και μην ξεχνάς ότι εγώ τουλάχιστον βλέπω και θα σου περιγράφω όλα τα παιχνίδια που θα δω εκεί.》Δεν θυμάμαι πότε με πήρε ο ύπνος αλλά στο όνειρό μου είδα δύο μεγάλα φτερά που κάποιος μου τα έστειλε δώρο μέσα σε ένα μεγάλο κόκκινο κουτί. Κάποιος εκεί επάνω, σκέφτηκα, θέλει πολύ να πετάξω με πραγματικά φτερά και μου τα στέλνει δώρο. Εγώ όμως έχω ήδη στην πλάτη ένα ζευγάρι, που μου τα χάρισε ο γιός μου με τα λόγια του, με την αγάπη του, με τη θέλησή του για ζωή, με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που έχει για να αγωνίζεται και με τραβάει τόσο έντονα δίπλα του.
Αυτό το συναίσθημα σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας, θέλω να ξέρετε πως δεν είναι πάντα η μάνα αυτή που κρατάει δυνατά και ανεβάζει το παιδί της. Εγώ είμαι ένα παράδειγμα μιας μάνας, που το παιδι της την σπρώχνει μπροστά να ανέβει όσο ψηλότερα γίνεται συμπαρασύροντας πολλούς ακόμα, όσο πιο πολλούς γίνεται μαζί μας. Ελάτε στην παρέα μας. Αγωνιστείτε μαζί μας. Διαλέξτε τον δύσκολο και όχι τον εύκολο δρόμο. Φυσήξτε νέα ζωή μέσα στα παιδιά σας. Η αλήθεια της ζωής είναι μία, και μόνο όταν τη συναντάς νιώθεις ολοκληρωμένος.
Μελίνα Δαμιανιδου
